403.Reforma z jubileuszowym akcentem

Patrząc wstecz ze smutkiem stwierdzam, że moja intuicja zawodowa w kilku sytuacjach, na pozór oczywistych, totalnie mnie zawiodła.

Do końca bowiem nie wierzyłem, że: ustawowa likwidacja zawodu urbanisty dojdzie do skutku, że tzw. ustawa krajobrazowa czy później specustawa mieszkaniowa zostaną wprowadzone w życie.

Traktowałem te pomysły wyłącznie jako klasyczne legislacyjne „patenty” zadysponowane na „polityczne potrzeby chwili”, pozbawione merytorycznego sensu – czytaj: w sposób oczywisty doktrynalnie szkodliwe na płaszczyźnie planowania przestrzennego.

Niestety, wspomniane „patenty” wdrożono, chociaż dotychczasowe, kilkuletnie już, skutki ich realizacji tylko potwierdziły moją pierwotną negatywną ocenę.

Przygotowywana obecnie „reforma planistyczna” to w moim głębokim przekonaniu gotowa recepta na kolejną totalną katastrofę planistyczną - niestety, rozłożoną na następne dziesięciolecia „dzięki czemu” ostateczne rezultaty poznamy dopiero za kilka kadencji parlamentarnych (vide „reforma” z 1994 r. likwidująca plany ogólne i wprowadzająca studia gminne i warunki zabudowy).

Z zapowiedzi obecnego „wiceministra Odpowiedzialnego” wynika, że „zadysponowane” jest uchwalenie „przepisów reformujących” tak aby weszły w życie od 1 stycznia 2023 r.

Zastanawiam się, skąd taki niebywały pośpiech – przecież dopiero co odbyły się „prekonsultacje” i nie poznaliśmy jeszcze ich rezultatów a tu już za chwilę uchwalenie gotowego (jak zapewnia publicznie „wiceminister Odpowiedzialny”) produktu.

„Niebywały pośpiech” to oczywiście wyłącznie moje subiektywne odczucie – nie wykluczam, że w ocenie ministerstwa jest zupełnie odwrotnie.

A jeśli tak, to pozostaje pogratulować „wiceministrowi Odpowiedzialnemu” intuicji – tak się składa, że wejście w życie „reformy planistycznej” zbiegnie się w czasie ze 100-leciem Towarzystwa Urbanistów Polskich.

Szkoda tylko, że nie będziemy mogli poznać opinii o tej „reformie” ojców-założycieli TUP-u.