421. Postnuklearne zarządzanie przestrzenią

Nie wymaga specjalnego intelektualnego wysiłku spostrzeżenie, że „w temacie” reformowania polskiego systemu planistycznego nastąpił wyraźny impas.

Można nawet odnieść wrażenie, że temat ten ostatnio mocno się zdezaktualizował.

Trudno powiedzieć, czym jest to podyktowane, ale najwyraźniej „reformatorzy” mają obecnie na głowie inne, bardziej istotne problemy, które pochłaniają gros ministerialnych wysiłków.

Jest zrozumiałe, że wyższe racje (cokolwiek się za tym słowem kryje) nie pozwalają na uchylenie nawet „rąbka tajemnicy” – możemy jedynie snuć różnego rodzaju przypuszczenia, chociaż nie jest pewne czy np. przeprowadzany aktualnie ogólnopolski przegląd stanu schronów i „relokacja” tabletek specjalnego przeznaczenia są właściwym tropem.

Myślę, że jeśli do tej pory skutecznie w wymiarze planistyczno-legislacyjnym skutecznie stawialiśmy (i oczywiście nieustająco stawiamy) czoła wyzwaniom związanym z globalnym ocieplaniem klimatu, równie łatwo pójdą nam przygotowania (oczywiście również w wymiarze planistyczno-legislacyjnym) do tytułowego wyzwania – wyzwania, jakie w nieodległej perspektywie wydaje się być przesądzone.

Z niecierpliwością czekam na stosowne rządowe propozycje legislacyjne.

PS. Mały komentarz do w/w treści - swoje (zaledwie) przeczucia co do kierunku "przekształcania" polskiej przestrzeni, opisanego w powyższej notce, opieram przede wszystkim na treściach od dłuższego czasu publikowanych w sieci przez ministra "odpowiedzialnego" nb za zgodą i aprobatą osób przełożonych pośrednich i bezpośrednich tego ministra.