0485. „Abecadło” (planistyczne) z pieca spadło?

Wprawdzie w wierszu Juliana Tuwima „Abecadło” pierwszą literą, którą opisał autor była litera „i”, ale w tej notce chciałbym ‘”głównym” bohaterem uczynić  „a” - konkretniej: „a” jak „architekci”. 

Temat „architektów” w planistyce był na tym portalu poruszany wielokrotnie, za każdym razem była to moja „oddolna” inicjatywa. Ostatnio jednak „architekci” „awansowali” na rynku planistycznym wskakując niespodziewanie (przynajmniej dla mnie) na najwyższe planistyczne podium „za przyczyną” Wielkiego Reformatora (szczegóły w notce nr 447). Oto stosowny screen: 

Powracam do tej „wypowiedzi” ponieważ zupełnie przypadkowo, na jednym z portali „okołoplanistycznych”, znalazłem link do artykułu (na innym portalu), który z tą „wypowiedzią” w pewien sposób koresponduje – daje (hipotetyczne oczywiście) wyobrażenie, jak bardzo konstruktywna mogła być współpraca przedstawiciel środowiska architektów nad reformą planistyczną.  

Oto fragment wstępu, który zwrócił moją uwagę:

(…) spróbuję wymienić największe plusy i minusy nowych przepisów, biorąc pod uwagę, że jestem praktykującym architektem, który od wielu lat zmaga się z polskim systemem planistycznym (planami miejscowymi i decyzjami WZ) przy projektowaniu budynków; jestem doradcą i pełnomocnikiem inwestorów, dla których przygotowuję analizy terenów (jeszcze przed zakupem) oraz występuję o interpretacje planów miejscowych i o decyzje o warunkach zabudowy; jestem współzałożycielem i członkiem Fundacji (…), której celem jest aktywny udział w procesie legislacyjnym (…)

Za całość wystarczyło mi jedno sformułowanie:

(…) występuję o interpretacje planów miejscowych (…)

Ja reprezentuję „starą szkołę” rozumienia przepisów prawa – w tej „szkole” nie istnieje „interpretowanie planów miejscowych” na potrzeby interesantów (inwestorów). Takie „stare abecadło”.