47. Siedem grzechów głównych urbanistów polskich

 Oto siedem grzechów głównych jakie popełnia statystyczny, praktykujący polski urbanista:

I

Nie zna obowiązującego prawa, kontestuje potrzebę jego obowiązkowej znajomości i stosowania, toleruje naruszanie przepisów prawa oraz działania inspirujące to naruszanie.

II

Nie uznaje prawa własności jako fundamentalnego prawa człowieka (prawa stanowiącego podstawę funkcjonowania tego człowieka w państwie) – i pogląd ten realizuje konsekwentnie w prowadzonej działalności zawodowej.

III

W procedurach planistycznych przyjmuje świadomie rolę adwokata wyłącznie zleceniodawcy – udział strony społecznej uznaje i traktuje jako zło konieczne.

IV

Wykonywany zawód, związane z nim przepisy prawa, normy, kodeksy, zasady, procedury itp. traktuje w praktyce całkowicie instrumentalnie – wyłącznie jako źródło uzyskiwania dochodów.

V

Wiedzę, umiejętności zawodowe oraz autorytet urbanisty angażuje koniunkturalnie w przedsięwzięcia szkodliwe dla planowania przestrzennego.

VI

Adeptów zawodu traktuje wyłącznie w kategoriach przyszłych rywali w walce o zlecenia – akceptuje, wspiera, inspiruje wszelkie działania blokujące dostęp młodych urbanistów do korporacji.

VII

Zachowuje całkowicie bierną (obojętną) postawę wobec postępującego gwałtownie procesu likwidacji planowania przestrzennego w Polsce.