303.Pożegnanie urbanistów z "zawodem zaufania publicznego"

Zanim Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął kwestię statusu zawodu urbanisty, na rynku usług planistycznych niemal równocześnie pojawiły się stowarzyszenia urbanistów (SUP, SPIU, SUPOIU) deklarujące wolę profesjonalnego zagospodarowania całej planistycznej „podaży” pozostającej dotychczas pod całkowitą i wyłączną kontrolą zlikwidowanej właśnie Izby Urbanistów.

Okazało się przy okazji, że sztandarowe hasło, pod którym trwali nieugięcie obrońcy Izby Urbanistów „jako korporacji zawodu zaufania publicznego”, zniknęło, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Sądząc z treści dokumentów statutowych nowych stowarzyszeń,  „zniknięcie” to nie jest przypadkowe a wręcz przeciwnie - ma wyraźnie „programowy” charakter.

Jak inaczej rozumieć zdefiniowaną w tych dokumentach filozofię funkcjonowania, w ramach której bardzo szybko powstały statuty, powołano władze i ustalono wysokość obowiązkowych składek członkowskich natomiast dotychczas nie określono standardów i zasad etyki zawodu urbanisty.     

Pożegnanie ze statusem zawodu zaufania publicznego okazało się nie tylko możliwe, ale zaskakująco proste.

Jest tylko jeden „drobny” minus opisanej wyżej sytuacji – łatwość, z jaką dotychczasowi urbaniści  zerwali w nowych stowarzyszeniach ze statusem „zawodu zaufania publicznego” jest w odbiorze społecznym potwierdzeniem słuszności likwidacji Izby Urbanistów uważającej się za korporację „zaufania publicznego”. Ten urbanistyczny „samobój” to jednocześnie doskonały prezent dla inicjatorów i zwolenników deregulacji urbanistów.

Sądzę, że tytułowe „pożegnanie urbanistów z zawodem zaufania publicznego” jest definitywne – wątpię aby w przyszłości ktokolwiek jeszcze dał się nabrać na narrację o konstytucyjnie usankcjonowanej wyjątkowości tego zawodu.