203. Kodeksowa dewolucja planowania przestrzennego

Po kilkukrotnym (uważnym, jak mi się wydaje) przeczytaniu Tez do kodeksu urbanistyczno-budowlanego upewniam się, że priorytetowym typem obszaru planistycznego na poziomie gminy będzie „obszar rozwoju zabudowy”.

(Teza 138. Obszary rozwoju zabudowy wyznacza się w miarę potrzeb, spośród terenów niezainwestowanych lub słabo zainwestowanych, w celu zabezpieczenia potrzeb społeczności lokalnej, w szczególności w zakresie: budownictwa mieszkaniowego, usług i produkcji, infrastruktury technicznej, przestrzeni publicznych oraz systemu zieleni publicznej.)

Obszar najistotniejszy także z tego powodu, że jedynym instrumentem zarządzania tą przestrzenią będą plany zagospodarowania przestrzennego - tutaj sporządzane obligatoryjnie.

A co w sytuacji, kiedy gmina nie wywiąże się z tego obowiązku?

W takim przypadku plan miejscowy sporządzi wojewoda i wyda w tej sprawie zarządzenie zastępcze.

Wprawdzie rozwiązanie podobne mamy już obecnie, w art. 12 ust.3 obowiązującej ustawy planistycznej, ale tylko dla obszarów rozmieszczenia ponadlokalnych celów publicznych. 

Rozwiązanie „kodeksowe” idzie więc dalej – każda potrzeba sporządzenia planu miejscowego w „obszarze rozwoju zabudowy” podlegać będzie regule „zarządzenia zastępczego”.

Można oczywiście (optymistycznie?) przyjąć, że gminy staną na wysokości zadania i bez zbędnej zwłoki sporządzą wszystkie potrzebne dla tych obszarów plany – co jednak w przypadku „ociągania się” gmin w powyższym zakresie?

I na koniec jeszcze jedna uwaga – dla każdego przypadku planowania „zastępczego” w wykonaniu wojewody organem nadzoru w zakresie zgodności z prawem tego planowania będzie minister.

Zastanawiam się, co o takiej dewolucji kompetencji sądzą jej kodeksowi „adresaci”:

-  wojewodowie, którzy będą zobligowani do wydania wielu zarządzeń zastępczych;

-  minister, jako organ nadzoru nad zarządzeniami zastępczymi wojewodów dla ponad 2500 samorządów gminnych?