105. Izbowa matrioszka

Jak już powszechnie wiadomo, w dniach 11 - 12 maja 2012 r. w Zabrzu odbył się XI Krajowy Zjazd Sprawozdawczy Izby Urbanistów. Jedynym dotychczas opublikowanym dokumentem zjazdowym jest Protokół Zjazdu.

Z tego właśnie Protokołu możemy się dowiedzieć (m. in.), że Krajowa Rada nie uzyskała absolutorium za rok 2011 r.

Zanim odpowiemy sobie na pytanie co to może oznaczać na przyszłość, przeczytajmy jak to się stało.

A  cała sprawa, w skrócie, przedstawia się następująco: otóż Krajowa Rada Izby Urbanistów wpadła na pomysł, aby oficjalne stanowiska urbanistów na temat projektów ustaw, przesyłanych Izbie Urbanistów do zaopiniowania przez ustawodawcę, sporządzała …inna korporacja!

Krajowa Rada na jaki pomysł wpadła, taki realizowała.

Trudno powiedzieć jak długo jeszcze trwałaby taka „realizacja” gdyby nie pewien mały problem: otóż przy okazji (t.j. w wyniku wdrażania w/w pomysłu) Krajowa Rada wpadła w dość poważne tarapaty finansowe (deficyt za 2011 r. wyniósł 1/3 budżetu).

I to prawdopodobnie spowodowało, że temat dotychczasowego sposobu opiniowania projektów aktów prawnych przesyłanych Izbie Urbanistów „wypłynął” na Zjeździe w tak dramatycznych okolicznościach.

W tym miejscu warto przywołać zjazdową „dyskusję” na powyższy temat, a w zasadzie jej punkty węzłowe oddające „istotę” debaty:

Delegat I

(…)nie widzi potrzeby, aby Izba Krajowa musiała każdorazowo płacić Kancelariom Prawnym za opinie do aktów legislacyjnych(…)

Delegat II

(…)Stoję na stanowisku, że opinie aktów prawnych winny być głosem urbanistów a nie Kancelarii Prawnych.(…).

Prezes

(…)stawiam pytanie retoryczne: jak zebrać głos środowiska w ciągu 2-3 dni? Ponadto nasze środowisko ma różne zdania w jednej sprawie(...)

Na koniec powtórzmy jeszcze ostatnie zdanie:

Ponadto nasze środowisko ma różne zdania w jednej sprawie.

Święta prawda! I „ma” i dość często „różne”.

Niestety, czasami ja również – dlatego też, czując się z tego powodu, choć mimowolnym, ale jednak „współtwórcą” opisanej wyżej sytuacji finansowej Izby, przyznaję:

Mea culpa, mea maxima culpa!