328.Dla kogo ten kodeks?

Wszechobecny chaos przestrzenny, przy jednoczesnej wieloletniej bezsilności instytucjonalnej państwa, bierności środowisk zawodowych i nieskuteczności obowiązującego prawa – to najkrótsza diagnoza „planistycznego stanu istniejącego”. 

Od dwudziestu kilku lat Polska, duży kraj w środku Europy, nie potrafi uporać się z powszechną dewastacją przestrzeni. 

Trudno nie zadać pytania: to bezmyślność, zła wola, czy brak profesjonalizmu środowisk odpowiedzialnych za polską przestrzeń? 

Jak to możliwe, że przedstawiciele tych środowisk, nie podejmują żadnych konkretnych działań na tym polu - jak to możliwe, że w tych środowiskach przez dwadzieścia lat nie powstał choćby jeden konkretny, profesjonalny projekt ustawowych regulacji służących ochronie przestrzeni?

Żadna z dotychczasowych oficjalnych prób systemowych rozwiązań bolączek polskiej planistyki nie została poprzedzona szczegółową diagnozą stanu istniejącego, stąd żadna z tych prób nie rozwiązała problemów rzeczywistych a jedynie hipotetyczne. 

Jeszcze gorzej  przedstawia się ostatnia próba tj. ujęcia problematyki planistycznej w formule kodeksowej – próba ta, niestety, również nie została poprzedzona szczegółową diagnozą stanu istniejącego, w konsekwencji  niczego nie rozwiązuje i niczego nie naprawia - jest za to doskonałą ilustracją, przepisów kompletnie oderwanych od polskiej (gminnej i nie tylko) rzeczywistości – „skrojonych” raczej dla „gminy” Warszawa i może jeszcze kilku innych, nieco mniejszych ( Krakowa, Poznania, Gdańska, Łodzi). 

A co gorsze - jest jednocześnie doskonałym przykładem przepisów kompletnie pozbawionych możliwości ich prawnego wyegzekwowania, co nawet dla tych kilku wymienionych miast czyni je całkowicie bezużytecznymi.

Jak długo jeszcze polska przestrzeń będzie bezkarnie dewastowana?