28. Czekając na powrót syna marnotrawnego

 Polska planistyczna Anno Domini 2010 to trwające wciąż poszukiwania właściwej drogi.
Z jednej strony obserwujemy nieustające wysiłki dla poprawienia rozwiązań obowiązującej doktryny: plany wedle chęci i możliwości gminy, reszta działań w przestrzeni na podstawie obowiązkowych rozstrzygnięć administracyjnych.
Są to próby poprawienia rozwiązań przede wszystkim poprzez modyfikacje w sferze rozstrzygnięć administracyjnych.
Niejako w tle, ale przecież nie bez oficjalnej akceptacji, formułowana jest inna koncepcja, u podstaw której legło hasło: „własność przede wszystkim”.
I trzecia koncepcja, która jak się wydaje ma najmniej zwolenników (w publicznym dyskursie praktycznie nieobecna) – to przywrócenie planowania przestrzennego w pełnym zakresie - z całkowitą rezygnacją z rozstrzygnięć administracyjnych.
Piszę hasłowo: „rozstrzygnięcia administracyjne” – mając na myśli zarówno obecne warunki zabudowy i zagospodarowania terenu jak też proponowane m. in. zatwierdzenie urbanistycznego planu realizacyjnego.
Niewątpliwie mamy dużą szansę na politykę „kontynuacji” tj. na pierwszy wariant.
Nie jest też wykluczone, że skuteczną rekomendację w przyszłości uzyska wariant „własnościowy”.
Znając polskie realia – daleka droga przed nami.
Czy będzie to nasza polska „trzecia” droga?
Biorąc pod uwagę niezwykle bogate doświadczenia europejskie w tym względzie, w moim (choć nie tylko) głębokim przekonaniu, wcześniej czy później, czeka nas powrót do klasycznej formuły planowania przestrzennego, z jej nieodłącznym atrybutem: partycypacją społeczną, realizującego politykę zrównoważonego rozwoju.
Polska przestrzeń „czeka na powrót syna marnotrawnego”.
To, że wróci wydaje się przesądzone.
Pozostaje tylko pytanie – kiedy?