261.Korporacja Urbanistów Rzeczpospolitej

W artykule Wyjście awaryjne - dyskusja o przyszłości urbanistów przedstawiłem projekt deregulacji pozwalający na wyjście z matni rządowego przedłożenia forsującego na poszczególnych etapach parlamentarnego procedowania bezwzględnie i konsekwentnie całkowitą likwidację zawodu urbanisty. Wczoraj, 24 kwietnia 2014 r. Senat RP podjął historyczną decyzję – zawód urbanisty w Polsce z dniem 25 kwietnia br. odchodzi do historii.
Tak więc: co dalej zderegulowany urbanisto? 
Urbaniści polscy muszą postawić na profesjonalizm, to ich ostatnia deska ratunku.
Co to oznacza w przypadku naszego zawodu? Powtórzę jeszcze raz to, co napisałem w artykule cytowanym na wstępie:

Korporacja urbanistów - kara czy wyróżnienie? W ubiegłym roku w artykułach Poza rzeczywistością i Planistyczne ingrediencje podjąłem, oczywiście całkowicie subiektywną, próbę odpowiedzi na pytanie: „Co to znaczy być urbanistą uprawnionym?”
(...) Izba Urbanistów Polskich rozumiana jako korporacja zawodu zaufania publicznego nie istnieje. Uległa całkowitemu samounicestwieniu wkrótce po powstaniu - jej miejsce zajmuje obecnie kadłubowa struktura nieudolnie imitująca korporację. Znakiem firmowym tej struktury jest „przymus składkowy”, egzekwowany bezwzględnie pod rygorem utraty prawa do bycia urbanistą (!). Zgodnie z zasadą, że nieszczęścia chodzą parami, przymusowi składkowemu towarzyszy „przymus zbierania punktów szkoleniowych”, którego naruszenie jest również zagrożone „zawodową dekapitacją”. Zwrotu „zbieranie punktów szkoleniowych” używam tu nie bez przyczyny – do takiej karykaturalnej praktyki sprowadzono niezwykle ważny korporacyjny obowiązek podnoszenia kwalifikacji zawodowych urbanistów.(...)”
W ten oto prosty sposób potencjalnie zaszczytne sformułowanie „bycie urbanistą uprawnionym” zostało w praktyce  sprowadzone do czysto formalnego, pozbawionego takiego pozytywnego nacechowania „przynależenia do Izby Urbanistów”.
W praktyce nie jest więc „przynależność do Izby Urbanistów” wartością „dodaną” uprawiania zawodu urbanisty, ale raczej, jak wynika z opisanego na wstępie  status quo, rodzajem kary za to „uprawianie”.Tak jest, ale czy tak dalej musi być?
Czy możliwe jest odwrócenie tej dotychczasowej, paradoksalnej sytuacji, tak aby „przynależność do Izby Urbanistów” miała charakter nobilitujący, współtworzący pozytywny wizerunek i markę „przynależącego” urbanisty a brak tej „przynależności” nie dawał takich bonusów? 

Wobec oficjalnej likwidacji zawodu urbanisty przez Parlament RP jedynym rozwiązaniem wydaje się niezwłoczne powołanie całkowicie nowej korporacji urbanistów - zrzeszającej na zasadzie dobrowolności, według ściśle określonych kryteriów (wykształcenie, staż zawodowy) oraz akceptujących kodeks etyczny korporacji.