143. Innej drogi nie ma

Zdaję sobie sprawę, że moje pisanie to coraz częściej „odświeżanie” starych tematów – cóż jednak robić w sytuacji, kiedy większość „starych” tematów w dalszym ciągu pozostaje boleśnie aktualnych.
Tę smutną prawdę uzmysłowiłem sobie po raz kolejny podczas przeglądania katalogu tematów dotychczas poruszonych na portalu kontrurbanista.
Oto przykład: w artykule z grudnia w 2009 roku: Urbanista - zawód za(d)ufania? pisałem m.in.:

W 2004 r. Centrum Badania Opinii Społecznej przeprowadziło niezwykle interesujące badania: „Opinia społeczna na temat zawodów zaufania publicznego”
(…)
Respondenci, na pytanie którym zawodom (z listy załączonych do badania 26 zawodów) powinien przysługiwać  status „zawód zaufania publicznego” urbanistę umieścili na 23 miejscu  (41%) tuż przed kominiarzem (35%).
Pozostałe wyniki badań również nie są zbyt korzystne dla urbanisty jako potencjalnego „zawodu zaufania publicznego”.
Czy rzeczywiście jest aż tak źle jak to przedstawiono w raporcie?
(…)
Znajdziemy tam (na stronach internetowych Izby Urbanistów – przyp.mój) wszelkie sprawy dotyczące funkcjonowania struktur Izby: personalia, finanse, składki, uchwały, zmiany tych uchwał, sprawozdania z działalności, absolutoria, stanowiska organów, rekomendacje, listy otwarte, zaproszenia na: konferencje, sympozja, kongresy, zjazdy, itp.
Nie ma tam natomiast najmniejszego śladu: podejmowania trudnych środowiskowych tematów dotyczących: jakości pracy urbanistów, odpowiedzialności zawodowej, wymiany poglądów i doświadczeń, dyskusji, polemik, problemów, konfliktów, rozdarć, wątpliwości, dylematów, nie ma podejmowania działań dla edukacji społeczeństwa, wsparcia adeptów zawodu itp.
Nie ma tam generalnie miejsca dla aktywności urbanistów należących do korporacji (chociaż potrzeba taka jest sygnalizowana na pozaizbowych forach internetowych poświęconych problematyce planowania przestrzennego).
(…)
W podsumowaniu Raportu CBOS-u stwierdzono:
„Wyniki badania dowodzą jednoznacznie, iż pojęcie „zawód zaufania publicznego” w opinii społeczeństwa kojarzy się przede wszystkim z zawodem wymagającym od wykonujących go osób specjalnych standardów etycznych, moralnych oraz wysokiej jakości usług. Natomiast obowiązkowa przynależność do korporacji zawodowej nie jest - w opinii publicznej - immanentną cechą tego typu zawodów.
Opinia publiczna przychyla się do postulatu ograniczenia kompetencji samorządów zawodowych i możliwie jak najszerszego nadzorowania ich działalności przez organy administracji rządowej.
W społeczeństwie przeważają opinie o konieczności ograniczenia uprawnień samorządów w kwestii określania zasad deontologii zawodowej (na rzecz niezależnych komitetów etycznych), przygotowania kandydatów do wykonywania zawodu zaufania publicznego, decydowania o dopuszczeniu do jego wykonywania oraz kontroli i oceny sposobu jego wykonywania.”
Jeśli urbaniści (Izby Urbanistów) chcą wykonywać „zawód zaufania publicznego” muszą zmierzyć się z rzeczywistością, która została boleśnie wyartykułowana w Raporcie CBOS-u.
Muszą „odrobić tę publiczną lekcję” aby przywrócić zawodowi urbanisty status zaufania publicznego - w przeciwnym wypadku pozostanie on jedynie zawodem zadufania (jego władz izbowych).
Innej drogi nie ma.

*  

Po dziewięciu latach, które upłynęły od powstania Raportu CBOS-u, główna teza, zawarta w tym Raporcie, pozostaje w całości aktualna:

„(…) pojęcie „zawód zaufania publicznego” w opinii społeczeństwa kojarzy się przede wszystkim z zawodem wymagającym od wykonujących go osób specjalnych standardów etycznych, moralnych oraz wysokiej jakości usług. Natomiast obowiązkowa przynależność do korporacji zawodowej nie jest - w opinii publicznej - immanentną cechą tego typu zawodów (…)”

Jeśli więc chcemy aby urbanista stał się, w odbiorze społecznym,  zawodem zaufania publicznego musimy sprostać tym wymaganiom – musimy przywrócić w praktyce specjalne standardy etyczne, moralne oraz wysoką jakość usług.

Innej drogi nie ma.

Niestety, wsparcie ECTP nam tego nie zapewni.