335.Drogi i bezdroża planistycznych reform - rekomendacje cz.III

„Otwarcie zawodu urbanisty; zniesienie samorządu zawodowego urbanistów” – pod takim hasłem na portalu Trybunału Konstytucyjnego opisany został wyrok, który w taki oto sposób rozwiał wątpliwości grupy posłów w kwestii otwarcia zawodu urbanisty ustawą deregulacyjną (wersja uproszczona):

• jest zgodny
• nie jest niezgodny
• nie jest niezgodny
• są zgodne
• są zgodne
• nie są niezgodne
• jest zgodny
• nie jest niezgodny
• jest zgodny
• jest zgodny

umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Niezbędnym uzupełnieniem powyższej informacji jest przypomnienie, o czym jeszcze, poza „otwarciem zawodu urbanisty”, przesądzono w ustawie deregulacyjnej.

Wielu obserwatorom umknął zapewne fakt, że „otwarcie zawodu urbanisty i zniesienie samorządu zawodowego urbanistów” to eufemizmy, które zniekształcają, delikatnie rzecz ujmując, rzeczywisty zakres dokonanej „deregulacji”.

Otóż przy okazji „deregulacji zawodu urbanisty” usunięto z polskiego systemu prawnego samo określenie „urbanista” są tylko "osoby wykonujące prace planistyczne na mocy ustawy deregulacyjnej" – oznacza to, że używanie dzisiaj zwrotu "urbanista" w odniesieniu do osób podejmujących prace planistyczne ma wyłącznie sentymentalny charakter i walor.

Jeśli więc chcemy (?) przywrócić planowanie przestrzenne, nie możemy zapomnieć o jednoczesnym przywróceniu zawodu urbanisty – niestety, tylko urbaniści dają gwarancję powodzenia takiego procesu.

Przywrócenie zawodu urbanisty będzie niewątpliwie ogromnym wyzwaniem, oczywiście jeśli się ktoś tego zadania podejmie.

Aby ten zawód dostosować do wyzwań XXI wieku, praktycznie należy go stworzyć od podstaw - niestety, nawet posiadanie w przeszłosci resortowych czy izbowych uprawnień nie jest wystarczającą gwarancją sprostania tym wyzwaniom.  

Czy przywrócenie w Polsce takiego zawodu urbanisty jest w ogóle możliwe?