185. Życie w planistycznym trójkącie

Dobrych parę lat temu na ścianie jednego z domów usytuowanych w centrum miasta, w którym mieszkam, pojawił się sprayowy napis: „... żyje!” Nazwę podmiotu, który to tryumfalnie obwieścił, pomijam z różnych powodów, ale generalnie jako nieistotną dla dalszej narracji – o wiele bardziej interesujący okazał się „ciąg dalszy”, który został kilka dni później zrealizowany na tej samej ścianie i w tej samej technice: „Ale co to za życie?!”

Patrząc na zinstytucjonalizowane formy funkcjonowania środowiska urbanistów polskich i wysyłane stamtąd sygnały: „PIU żyje!” oraz „TUP żyje!” nie mogę się wyzbyć skojarzeń z opisaną na wstępie „naścienną” wymianą poglądów i nie dopisać: „Ale co to za życie?!”

W rzeczywistości „siłą napędową” tych środowisk jest głównie aktywność od lat tej samej (znanej z imienia i nazwiska) „garstki” planistycznych społeczników, których cechą wspólną jest nadrzędny imperatyw działania pro publico bono bez względu na ramy organizacyjne w jakich formalnie funkcjonują.

Jest pewne, że działaliby pro publico bono nawet gdyby nie było PIU i TUP-u.

Oczywiście poza społecznikami z krwi i kości są jeszcze „działacze z krwi i kości”- nadrzędnym imperatywem takiego „działacza” jest bycie „działaczem” (bez względu na ramy organizacyjne w jakich formalnie funkcjonują).

Całości dopełniają „masy” członkowskie – w większości pozbawione jakichkolwiek „nadrzędnych imperatywów”.

Trzy całkowicie rozłączne byty - generalnie: żyć, nie umierać!

„…A gdyby umierać przyszło,

przypomnimy, co rzekł Cambronne,

i powiemy to samo nad Wisłą”

PS. Ja , niestety, nie jestem jeszcze gotowy umrzeć za PIU